De eerste week

Het is al eventjes geleden dat ik voor het laatst heb geschreven voor deze blog. Dat heeft iets te maken met het feit dat ik deze week niet zo veel stomme dingen heb gedaan als in het begin, wat deze verhaaltjes al met al een stuk minder interessant maakt.

Het is inmiddels al een week geleden dat ik aan mijn stage begonnen ben. Tot zo ver bestaat mijn stage voornamelijk uit literatuur onderzoek doen, wat aan de ene kant wel jammer is, maar aan de andere kant natuurlijk begrijpelijk. Waar ik wel echter achter ben gekomen, is dat het type model dat ik moet gaan ontwikkelen niet echt een algemene methode is, en dat mijn begeleidster en mijn prof nog niet hele heldere ideeen hebben over hoe ze alles aan willen pakken. Dat is aan de ene kant frustrerend, maar aan de andere kant krijg ik dus wel zelf meer de ruimte om dingen uit te zoeken, wat wel een uitdaging is. Overigens wel een leuk verhaal: ik kreeg een paper toegestuurd van mijn begeleidster die van nut kon zijn voor mijn project. Nadat ik me een dag lang helemaal kapot had gestaard op die paper, ben ik naar mijn begeleidster gegaan om om hulp te vragen. Ik snapte er echt geen kont van, en heb me echt zelden zo dom gevoeld. Na een kort gesprek bleek dat ze me de verkeerde paper had gestuurd...

Intermezzo:
Die paper ging over niet-lineaire modellen van deformatie van honingraatachtige structuren, zoals bijvoorbeeld schuim gevangen tussen twee dekglaasjes. Het was een behoorlijk wiskundige paper over topologie, en inwendige energie van zulke structuren en over optreden van defecten en dergelijke. Voor de geinteresseerden: http://www.sjmmf.org/paperInfo.aspx?ID=5147
Einde Intermezzo.

Verder heb ik hier nog niet heel veel spannends gedaan. Ik heb tot nu toe nog weinig aanspraak bij de mensen op mijn werkplek. Dat komt een beetje door mij, maar ook een beetje door de mensen die hier zitten. Een kort overzicht van de mensen waarmee ik mijn werkruimte deel. Ten eerste zitten hier twee 'normale mensen', dit zijn zo te zien twee promovendi of postdocs (werknemers). Best vriendelijk, maar duidelijk gewoon hard aan het werk. Tegenover mij zit een of andere wazige Chinees, die om het halfuur kijkt alsof hij elk moment al het geloof in de mensheid kan verliezen, graag dingen op zijn hoofd balanceert (boek, leeg koffiekopje, you name it) en op vrijdagavond om 7 uur 's avonds in slaap valt achter zijn pc. Daarnaast zitten er 3 Franse stagiaires, die elkaar kennen van dezelfde universiteit (overhoorde ik ze ergens zeggen tegen hun begeleider) en hier al een tijdje zitten en zodoende niet echt heel toegankelijk zijn. Tot slot zit ook hun begeleider hier, die het naast zijn eigen werk voornamelijk druk heeft met de Fransozen. Ook interessant feit, ik zit op mijn werkplek direct voor de deur met mijn rug ernaartoe, dus iedereen die binnenkomt kan mooi meekijken op mijn scherm. De begeleider van die Fransozen weet ELKE keer binnen te lopen als ik pauze aan het houden ben...

Wat een stukje beter ging was de borrel. Ze houden hier elke vrijdagmiddag om half 5 een borrel voor werknemers/studenten. Deze borrel wordt gehouden in de keuken van de eerste verdieping, wat best oke is. Het toffe is dat de koelkast daar gewoon volgeladen wordt met bier, wat iedereen gratis mag pakken (hoezo, crisis?). Het probleem is echter natuurlijk, dat ik eigenlijk niemand ken hier en, hoewel ik volgens mij best een sociale jongen ben, stiekem is het toch eng om jezelf gewoon in een groep te gooien. Toch is dat juist hetgene wat ik gedaan heb, en ik heb een uurtje of 2 met een groepje promovendi zitten kletsen. Natuurlijk is dat niet genoeg om 'vrienden' te maken, maar het is al een stap vooruit. Ik moest helaas redelijk op tijd weg, want ik ben vrijdag oververhuisd naar mijn nieuwe kamer.

Mijn nieuwe kamer zit helaas een stukje verder weg, in de wijk Beach Haven. Ver genoeg dat ik per se met de bus moet, omdat ik om daar te komen over een brug moet die onderdeel is van een snelweg-achtige constructie. Beetje jammer, omdat ik momenteel 5$ per ritje kwijt ben (+- 3,30 euro). Er is wel een soort buskaart, maar je kent mij, daar moet ik nog achteraan. Ik was er al twee keer eerder geweest, 1 keer om de kamer te bekijken en 1 keer om de sleutels op te halen (tenminste, dat dacht ik. ze waren nog niet klaar en ben er dus voor niets naartoe gegaan...). De tweede keer was ik echter mijn halte voorbij gegaan, dus moest ik 150m teruglopen. Deze keer dacht ik slim te zijn, en dat te voorkomen. Toen dus de boel herkende als de halte voordat ik uit moest stappen, drukte ik op het knopje en stapte de volgende halte uit. Nu blijkt dat een aantal plekken op de route van de bus erg op elkaar lijken en dat als het donker is, deze plekken nog meer op elkaar lijken... Je raadt het al, ik was te vroeg uitgestapt. No biggie, de busroute was simpel dus ik loop gewoon de rest van de route. Binnen 2 minuten was ik al op de goede weg, dus het kon niet ver meer zijn. 5 minuten later was ik er bijna. Weer 5 minuten later was ik er echt bijna. Weer 5 minuten later kon het echt niet meer verder zijn. Uiteindelijk heb ik na 25 minuten lopen na het uitstappen maar een smsje naar de huisbaas gestuurd, omdat ik inmiddels al 10 minuten later was dan de afspraak was. Ik zei dat ik verkeerd was uitgestapt, maar dat ik echt onderweg was. 2 Minuten later werd ik opgepikt door een auto: de huisbaas was in de auto gestapt om mij te gaan zoeken en me op te halen. Heel aardig, maar uiteindelijk voelde het wel een beetje als een nederlaag. Ik had immers al 2,5 km gelopen, dus het kon echt niet meer verder weg zijn. Dat klopte, want ik was 200m van het huis af. Beetje jammer.

Ik heb dit weekend een beetje kunnen settelen en kennis kunnen maken met mijn huisgenoten. Het huis heeft 4 slaapkamers. In de andere kamers zitten 3 mannen, Tim, Philip en Sam. Philip heb ik nog niet eerder gezien, maar het schijnt een Duitser te zijn die hier 3 weken zit, en daarna wordt vervangen door een Duits meisje, Nora oid. Sam heb ik twee keer en passant hoi tegen gezegd; hij schijnt veel weg te zijn en als hij thuis is zit hij op zijn kamer te gamen (klinkt een beetje als mezelf toen ik nog een puber was..). Tot slot hebben we dan nog Tim. Eigenlijk heet hij geen Tim, maar iets onuitspreekbaars Chinees. Leuk feitje: Chinezen die werken in een internationale omgeving krijgen van hun Engelse baas een Engelse naam toegewezen die enigzins lijkt op hun Chinese naam. Zodoende heet Tim Tim. Tim is een Chinese kerel van 32, die bezig is te migreren naar Nieuw-Zeeland omdat hij denkt dat het onderwijs voor zijn zoontje van 3 een stuk beter zal zijn in NZ dan in China. Zodoende heeft hij nog geen baan, wat betekent dat hij bijna de hele dag thuis is. Hij was daarom erg blij dat ik in het huis ben komen wonen, aangezien hij aan de andere twee geen gezelschap had. Wat op zich best prima is, alleen wordt je op den duur wel een beetje nerveus van iemand die een beetje door het huis heen loopt en niet goed weet wat hij met zichzelf aanmoet. Ik heb daarom ook de helft van mijn zondag op mijn kamer gezeten, omdat ik er een beetje gek van werd. Verder is het prima vertoeven op deze kamer, en ik zal het er echt wel uithouden de komende maanden.

Tot slot nog wat leuke losse feitjes waar ik geen dom verhaaltje van kan maken, maar die ik toch even wil delen:
- Auckland zit echt VOL met chinezen. Minstens een derde van wat ik over straat heb zien lopen is chinees.
- Auckland is best heuvelachtig. Ik ben al een paar keer bezweet aangekomen van een km lopen omdat het best steil is.
- In Nieuw-Zeeland komt echt elk seizoen een keertje langs per dag. Het begint met lente: zonnig en een beetje fris. Begin van de middag ga je richting zomer: zonnig en zelfs aangename temperatuur. Eind van de middag komt de herfst: regen, regen, regen en 's avonds is het winter: koud en soms regen.
- Nieuw-Zeeland is DUUR. Simpele boodschappen zijn 1,5x keer zo duur als in Nederland als je niet oppast.
- Als je een niet al te grote kamer nog kleiner aan wilt laten voelen, zet er een droogrek vol met kleren in.