Auckland: De rust is wedergekeerd

Ten eerste bedankt voor alle lieve berichtjes die ik van jullie heb gekregen. Het feit dat jullie je toch een beetje om me hebben bekommerd de afgelopen dagen doet een mens goed, al wekt het wellicht een klein beetje heimwee op. Overigens vraag ik me bij de 221x dat dit dagboek bekeken af of het pure interesse of ramptoerisme is geweest wat jullie naar mijn waarbenjij.nu heeft getrokken. Maar fair enough: ik heb me de afgelopen dagen meer dan eens afgevraagd waar ik in godsnaam mee bezig ben, maar die worden telkens vrij snel overstemd door de gedachte: 'Stel je niet zo aan man, het komt allemaal goed.' En dat komt het ook. Ik zal wederom bij het begin beginnen.

Nadat ik een goede nacht geslapen had, ben ik de volgende ochtend naar de lokale Rabobank branch gegaan. Dat was gelukkig maar een kwartiertje lopen, en heb ik een grappig stukje van de stad kunnen zien. Toen ik aankwam bij een grote toren waar heel groot 'Rabo Tower' op stond, had ik toch wel het vermoeden dat ik goed zat. Dat vermoeden verdween gelijk toen ik de toren binnenstapte en terecht kwam in het 'Tower cafe', zonder enig beeld van de daadwerkelijke bank. Na een rondje om het gebouw te hebben gelopen, ben ik toch maar weer naar binnen gegaan. Daar kwam ik er achter dat ik de lift in moest, en de Rabobank de 6e etage deelde met een ander bedrijf: toch wel bijzonder als de toren jouw naam draagt, maargoed. Daar werd ik door een vriendelijke mevrouw geholpen, en hielp ze me aan het noodnummer van de Rabobank. Daar heb ik mijn passen kunnen laten blokkeren, met wat omwegen. Om mijn creditcard te blokkeren, moest ik namelijk een vervanging aanvragen die doorgestuurd ging worden naar... mijn oude adres. Blijkbaar was ik mijn verhuizing in februari vergeten door te geven aan mijn bank. Ik kon die vervangende pas ook blokkeren, maar pas tijdens Nederlandse kantooruren bij mijn eigen bank. Het moest maar. Verder kon ik via een noodfonds 250 euro van mijn rekening af laten schrijven en via een Western Union bank ophalen. Toen ik dat geregeld had, dacht ik slim te zijn en meteen een lokale rekening te openen. Alleen blijkt deze bank alleen met lokale boeren te werken, en ze vonden me toch echt te stads voor een rekening. Fair enough, regel ik later wel.

Na aanwijzingen van de vriendelijke mevrouw loop ik direct naar de dichtsbijzijnde Western Union bank. Voor mensen die het niet kennen, op het station in Eindhoven zit een heel klein tentje dat adverteert geld overzees te kunnen sturen. Dat werkt verdomd snel, want ik kon direct na mijn telefoontje naar die bank lopen en het geld lag klaar. Ideaal. Mij werd verteld dat het enige wat ik nodig had was mijn paspoort, het bedrag wat me gestuurd zou worden en een 10-cijferige code die ik van het noodnummer kreeg om mijn geld op te halen. Toen ik echter bij de beste man aankwam, vroeg hij mij ook om mijn adres. 'Die heb ik niet.' Oh, je buitenlandse rijbewijs is ook goed. 'Die heb ik ook niet. De hele reden dat ik hier ben is omdat ik mijn portemonnee verloren heb, met pasjes én rijbewijs.' Ik zie de man diep in gedachten verzinken. Nee he... Hij zegt dat hij zijn manager moet bellen. Die zegt dat als ik mijn boarding pass kan laten zien van de vlucht naar Auckland, dat ook goed is. 'Ja, want die heb ik ook echt bij me', dacht ik nog. Gelukkig was ik wel zo slim om de kopie van mijn bagage-reclaim mee te nemen, waar de belangrijke data op stond. Dat was genoeg, en ik kon mijn centjes éindelijk in ontvangst nemen. Gezien ik al bijna 24 uur niets meer had gegeten (de laatste hap was het avondeten in het vliegtuig), was ik errug blij. Éindelijk, de eerste stap naar normaal leven in Auckland was gezet.

Op de weg terug naar het hostel kwam ik langs een telefoonwinkel. Omdat mijn eigen telefoon vaak moeilijk doet, helemaal in het buitenland (wat na aanschaf van die telefoon ineens mee lijkt te vallen, maar ach, een lokaal nummer is nooit vervelend gok ik), heb ik ook een cheap-ass pre-paid telefoontje gekocht. Praktisch om lokale zaken te regelen, leek me. Stap twee naar een normaal leven in Auckland was ook binnen.

Vlakbij het hostel heb ik bij een mini-supermarktje wat brood, melk, kaas en salami gehaald, om van een welverdiende overwinningsmaaltijd te kunnen genieten. Omdat ik ook nog een beetje last had van jetlag, heb ik daarna ook meteen een overwinningsdutje gedaan. Hey, je viert je overwinning of je viert het niet, toch?

Om een uurtje of 5 lokale tijd (ofwel 7 uur 's ochtends in NL) heb ik nog een uurtje met Lenne kunnen skypen. Dat heeft me echt heel veel goed gedaan, want als je niet oppast ga je je toch gauw alleen voelen, zo ver weg. Daarna kwamen de normale kantoortijden, en kon ik meteen mijn adres wijzigen bij de bank, een nieuwe pas en een nieuwe creditcard aanvragen. Maar, zoals je wellicht aan voelt komen, gingen natuurlijk (terecht) bij de beste bankmeneer alarmbellen rinkelen. Nieuw adres en meteen nieuwe bankpassen? Dat kan, maar dan moet ik wel een kopie van uw paspoort en een getekende verklaring hebben van uw verzoek. Godgloeiende... Gelukkig was de receptie heel behulpzaam en had ik binnen no-time een kopie van mijn paspoort en handtekening, en kon ik de mail met benodigdheden versturen. Binnen 5 min had ik een respons, en het was geregeld. Binnen 3 werkdagen ontvangt Lenne mijn nieuwe passen, zodat zij die op kan sturen naar Auckland. Toen ik dat eenmaal voor elkaar had, vond ik het geregel genoeg voor die dag, en heb na even zitten surfen op het internet lekker mijn bed opgezocht. Ik heb alleen heel slecht geslapen, en was om 4 uur 's ochtends klaarwakker. Na nog even geprobeerd te slapen, heb ik eigenlijk voornamelijk met mijn lieve vriendinnetje gewhatsappt en gesurft op het web.

Om een uurtje of 7 ben ik toch maar mijn bed uit gegaan, en ben de hele dag bezig geweest met het zoeken naar kamers. Mochten mensen nog contacten hebben hier, houd ik me aanbevolen, aangezien het vrij lastig is iets te vinden wat betaalbaar is, met gedeelde slaapkamers á 120-150 NZD (75 - 100 Euro) per WEEK, en simpele kleine kamertjes tot 200 NZD (140 Euro) per week.

Tot slot ben ik vandaag ook maar naar het politiebureau gegaan, zodat ik een nieuw rijbewijs aan kan vragen bij het consulaat. Het politiebureau wilden echter geen verklaring van vermiste goederen verstrekken, omdat ik hem niet kwijt ben geraakt in nieuw zeeland. Ik heb echter een verklaring meegekregen dat ik op het politiebureau ben geweest om aan te geven dat mijn portemonnee kwijt ben geraakt op het vliegveld in Guangzhou. Snappen jullie het? Ik ook niet. Hopelijk de mensen op het consulaat wel, en kan ik ook binnenkort een nieuw rijbewijs krijgen.

Het is hier nu 2 uur 's middags, al heb ik het geval dat het al bijna avond is. Ik denk dat ik toch nog maar even de stad ga verkennen. Ik zal jullie hopelijk zsm op de hoogte houden met nieuwe foto's.